Door Guido Klomp

Het begon voor mij met de Nike-commercial 'Michael Jordan Failure'. Geen atleet in slow motion, geen daverend logo in beeld, geen opsomming van sportsuccessen. Gewoon een kwetsbaar statement dat iets met mij deed. Het bleef hangen. Sindsdien fascineert het me: die plek waar sport en creativiteit elkaar écht raken.

AI verandert de sportmarketingwereld razendsnel. Contentcreatie is sneller, goedkoper en efficiënter dan ooit. Maar deze revolutie brengt ook een uitdaging met zich mee: een overdaad aan generieke, algoritme-gestuurde content die steeds minder impact heeft. In een wereld waarin consumenten dagelijks duizenden merkboodschappen te verwerken krijgen, wordt échte betrokkenheid schaars. Hoe kunnen merken en sponsors relevant blijven in een tijdperk waarin AI de spelregels herschrijft?

De sportwereld staat op een kantelpunt. Niet door nieuwe spelregels, niet door technologische innovaties — maar door de atleten zelf. Wat we nu zien, is niets minder dan een machtsverschuiving. De atleet is niet langer alleen uitvoerder van het spel, maar wordt steeds vaker eigenaar van het verhaal. En zoals Thomas van Schaik in zijn boek The Athlete Brand Book stelt: “Athletes are no longer just brand ambassadors; they have become brands themselves.” En dat kan alles veranderen. Commercieel, maatschappelijk én cultureel.

Sportmarketing bevindt zich op een belangrijk keerpunt. Waar het jarenlang draaide om zo veel mogelijk bereik van een logo of exposure via grote kanalen, verschuift de focus nu naar een veel dieper en betekenisvoller niveau: kwaliteit. Sponsors realiseren zich steeds meer dat puur kwantitatieve metrics, zoals views en bereik, niet langer de sleutel zijn tot succesvolle samenwerking. Het gaat nu om return on engagement (ROE), waarbij de diepgang van de interactie en de oprechtheid van de relatie met fans centraal staan: bereiken maakt plaats voor ‘beraken’!

Dit jaar verdween de naam Triple Double uit de sponsormarkt en dat vraagt om een moment van reflectie. Wat maakte Triple Double succesvol en welke lessen zijn in de loop der jaren geleerd? De afgelopen tien jaar waren gevuld met zowel hoogte- als dieptepunten, waardevolle inzichten en ontmoetingen met mensen die hebben geïnspireerd en richting gegeven.

Afgelopen zomer werd Nederland in de ban gehouden door twee grote sportevenementen: het Europees kampioenschap voetbal en de Olympische Spelen. Het land zat aan de buis gekluisterd. Miljoenen mensen volgden met enthousiasme en bewondering de prestaties van onze topsporters. Of het nu ging om historische medailles in Parijs of spannende wedstrijden tijdens het EK, we hebben massaal gekeken.

In 2012 begon Unilever (lees: CEO Paul Polman) de Dutch Sustainable Growth Coalition, een belangrijk strategisch initiatief om meer klimaatactie te eisen en zich gezamenlijk harder in te zetten voor duurzaamheid. De coalitie werd een vliegwiel voor overheden en NGO’s en Nederlandse bedrijven als DSM, KLM, Heineken en Philips sloten zich snel aan.

Een langgekoesterde droom van mijn zoon ging eerder dit jaar in vervulling: een bezoek aan Manchester United in het iconische 'Theatre of Dreams'. Voor hem was dit het moment waar hij lang op had gewacht. De wedstrijd tegen Chelsea zelf was misschien niet bijzonder spannend, maar het was een ervaring die hij niet snel zal vergeten. Toch was er iets opvallends aan de hand in het stadion. Voor me zat een vader met zijn drie zoons, een uitje dat waarschijnlijk tussen de 1.500 en 2.000 euro kostte. Maar wat me écht opviel, was dat zijn zoons tijdens de wedstrijd met hun iPads bezig waren en computerspelletjes speelden, in plaats van naar de wedstrijd te kijken. Dit zette me aan het denken: Waarom besteden ze geen aandacht aan de wedstrijd die voor hun neus plaatsvindt?

In de huidige marketingwereld verandert de manier waarop merken naar sponsoring kijken. Vroeger draaide alles om het sponsoren van de gesponsorde – zoals sportteams, bonden of evenementen. Maar nu gaan merken steeds vaker voor een andere aanpak: ‘Sponsor de Fan, niet de gesponsorde.’